Wilkołaki i ich geneza.

Witam, ponownie. Dziś pokarze wam coś na temat znanych, i lubianych, z horroru ,, Under World". Mowa tutaj o wilkołakach.
 

          Jak wszyscy, co tymi sprawami się interesują, Wilkołak, to nić inaczej jak człowiek, który przemienia się przy każdej pełni księżyca. Jako, że wilkołaki są postaciami z gier, i horrorów, nie istniały, chodź są różne mity krążą blisko wilkołaków. Jeśli chcecie wiedzieć, na co są wrażliwe wilkołaki, to powiem wam, że czyste srebro, jest dla nich zabójcze, nawet gdy są fazie, kiedy się nie przemieniaj. Nie wiadomo też, dlaczego wilkołak, kochają zabijać ludzi, a innych istot nie. To właśnie jeden z tych mitów, o których mówiłem. Jeśli, np. normalnego psa uderzysz zacznie się bronić, gryząc i szarpiąc cię za nogę. W przypadku, wilkołaka jest gorzej. Dajmy, na to, że człowiek, skrzywdzi, choćby jednego, cała sfora mu tego nie zapomni.

    

 XVI-wieczny drzeworyt przedstawiający atak wilkołaka.

 Wilkołak z  ,, Under World" (William Corvinus)

O samych wilkołakach można pisać długo, ale opowiem wam o jednym z najciekawszych mitów jaki słyszałem. Mit o lykantropii ma bardzo długi rodowód, wspomina o nim już Herodot w V w. p.n.e. , podając wzmiankę o Neurach zamieszkujących południowo-wschodnie obszary słowiańszczyzny, którzy mieli jakoby raz do roku przemieniać się na pewien czas w wilki.  Wiara w wilkołactwo szczególnie dobrze zachowała się na obszarze Podlasia, w przeciwieństwie do zachodniej części Polski, gdzie szybko odchodziła w niepamięć i prawdopodobnie nigdy nie odgrywała na nich znaczącej roli.

 

Można wyróżnić kilka przyczyn wilkołactwa. Zdolność przemiany w wilka mogła być wrodzona lub nabyta. W tym drugim przypadku źródłem bywało albo ugryzienie przez wilka (względnie samego wilkołaka) , albo magia – jak chociażby klątwa rzucona przez czarownicę czy czarownika. W przypadku zdolności wrodzonych lub ukąszeń przemiana najczęściej bywała czasowa, zachodziła podczas określonych momentów (np. pełni księżyca czy świąt), bądź na życzenie danej osoby posiadającej taką zdolność. Natomiast w przypadku ingerencji magicznej przemiana w wilka była trwała i mogła zostać cofnięta jedynie przez osobę, która rzuciła klątwę. W zależności od przyczyny likantropii zróżnicowane było także zachowanie i charakter przemienionych ludzi. Wilkołak z urodzenia lub ukąszenia był agresywny, dziki, zachowywał się jak zwierzę. Czynił liczne szkody.   (napadanie na ludzi). W drugim przypadku, gdy wilkołak zyskiwał swoją formę poprzez rzuconą klątwę, zachowywał w dużej mierze swój ludzki charakter i naturę. Bohdan Baranowski przytacza w swojej książce ciekawą historię, w której owczarz, obrażony z powodu nie zaproszenia go na wesele, zamienił parę młodą i wszystkich gości w wilki. Stado pognało do lasu, ale po niedługim czasie zaczęło pojawiać się we wsi szukając kontaktu ze swoimi bliskimi, którzy jednak odpędzali nieszczęsnych przemienionych. Nikt nie uświadczył agresji ze strony wilków z tego stada. Rodzinom przemienionych udało się przebłagać owczarza, by cofnął  zaklęcie. Zastrzegł on jednak sobie, że zrobi to tylko wtedy, gdy przysięgną, że nie będą się na nim mścić za ten czyn. Legenda głosi jednak, że rychło po cofnięciu zaklęcia owczarza spotkał marny koniec ze strony rodzin pokrzywdzonych. Tego typu historię, różniącą się jedynie szczegółami, badacze odnajdywali w różnych rejonach słowiańszczyzny, co potwierdza wcześniejsze wywody na temat wiary w związek wilków z płodnością symbolizowaną przez parę młodą i wesele.

 To tyle na dziś, następny post będzie poświęcony Wampirom.